دائره المعارف طهور: فرهنگ و علوم انسانی

رمز بی علاقه بودن انسان ها به مباحث خداشناسی

سوال: اگر بحث و گفتگو درباره خدا فطری است چرا همه افراد به این بحث علاقه نشان نمی دهند؟

پاسخ این پرسش این است که اولا لازمه فطری بودن یک بحث این نیست که همه اوقات همه افراد را بگیرد هم چنان که هیچ علاقه طبیعی دیگر چنین نیست. علاقه به هنر و زیبائی یک علاقه فطری است اما چنان نیست که یگانه سرگرمی بشر محسوب شود. البته جای تردید نیست که در مورد هر علاقه فطری عمومی همیشه افراد خاصی پیدا می شوند که علاقه و ذوق بیشتری نسبت به آن دارند و آن را به عنوان رشته تخصصی خود انتخاب می کنند. در مورد مسائل خداشناسی نیز افراد مخصوصی در هر زمان پیدا می شوند که به این مسائل بیش از هر مسأله دیگر علاقه نشان می دهند و تمام اوقات خود را با رضایت و نشاط صرف آنها می کنند چنانکه افراد دیگری هم پیدا می شوند که از روی علاقه کامل تمام اوقات خود را صرف مسائل هنری و زیبائی می کنند.

تنوع و تعدد امور فطری مورد علاقه انسان

دوم این که چون امور مورد علاقه فطری بشر متعدد است طبیعی است که سرگرم شدن به برخی از آنها از میزان علاقه به پاره ای دیگر از آنها می کاهد و چه بسا آنها را به بوته فراموشی می سپارد. یک نفر دانش آموز تا زمانی که در محیط علمی و فضای آموزشی است با علاقه تمام و عشق کامل سرگرم فراگیری و لذت بردن از آن است اما همین که محیط دانش را رها می کند و در فضایی بیرون از محیط علمی سرگرم ملاقات خویشاوندان و گردش های دسته جمعی و مانند آن می شود علاقه علمی اش کاهش می یابد تا جائی که در خود رغبتی به فکر و تحقیق و مطالعه نمی یابد با این که علاقه به فهمیدن و فراگیری یک علاقه فطری است. علاقه دینی نیز همینگونه است و بستگی به شرایط محیط دارد یعنی بودن و نبودن موجبات توجه به مادیات در کاهش و افزایش این علاقه تأثیر بسزایی دارد.